รถไฟ...ปลายทางนิรันดร์ / 2046 (2004)
บทภาพยนตร์...หว่องกาไว /
ดนตรีประกอบ...Shigeru Umebayashi / ถ่ายภาพ...Christopher Doyle-Pung-leung Kwan / ลำดับภาพ...William Chang / กำกับศิลป์...Alfred Yau / ผู้อำนวยการสร้าง...หว่องกาไว
/ ผู้กำกับภาพยนตร์...หว่องกาไว
ดารานำแสดง...เหลียงเฉาเหว่ย-กงลี่-จางม่านอี้-หลิวเจียหลิง-จางซิยี่-ทากุระ
คิมูยะ-เฟย์ หว่อง-ธงชัย แม็คอินไตย์
ในห้องพักหมายเลข
2046 โรงแรมโอเรียนทัล ปี 1966 ห้องนี้เคยเป็นสถานที่แห่งความทรงจำของโจวโม่หวัง(เหลียงเฉาเหว่ย)
และซูไหล่เจิน (จางมั่นอี้) ในเวลาที่ทั้งสองตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก
แม้ผลลัพท์มันจะเหลือแค่ความทรงจำอันเจ็บปวด โจวโม่หวังกลับมาที่ 2046
อีกครั้งหนึ่ง และพบว่ามันถูกครอบครองโดยผู้หญิงในอดีตของเขาอีกคน คือมีมี่
(หลิวเจียหลิง) โจวโม่หวังตัดสินใจเข้าพักที่ห้อง
2047 เพื่อทบทวนความรัก
และความทรงจำที่เขามีต่อผู้หญิงในอดีตและผู้หญิงลึกลับที่เขาพบก่อนกลับมาฮ่องกง
ที่ชื่อซูไหล่เจินเหมือนกัน (กงลี่) ที่แห่งนี้นอกจากความหลัง
เขายังได้เป็นพยานความรักของ หวังจินเว่ย (เฟย์ หว่อง)
และแฟนหนุ่มชาวญี่ปุ่น(ทาคุยะ คิมูระ) ที่ถูกพ่อของฝ่ายหญิงกีดกัน
โจวโม่หวังเริ่มลงมือเขียนนิยายเกี่ยวกับอนาคต โดยอิงจากบุคลิกผู้คนรอบตัว
เขาให้ชื่อนิยายเรื่องนั้นว่า 2046
ระหว่างเขียนหนังสือ โจวโม่หวังก็ได้ไบ่หลิงเป็นเพื่อน ในหนังสือที่เขาเขียนเป็น เรื่องราวของ ทัค
(ทาคุยะ คิมูระ) ผู้โดยสารเพียงคนเดียวของรถไฟในสายด่วนสู่อนาคตภายใต้การบริการของหุ่นยนต์สาว
wjw1967 (เฟย์ หว่อง) ทัคตกหลุมรักหุ่นยนต์สาว แต่ก็ได้รับการตอบสนองที่ปราศจากเยื่อใย นั่นเพราะเธอถูกตั้งโปรแกรมไว้อย่างนั้น ....
เป็นภาพยนตร์ที่พี่หว่องโยงมาจากเรื่องโน้นเรื่องนี้ของพี่แกเอง
ที่ชัดเจนสุดก็คือเรื่อง In the mood for love
สร้างออกมาในลักษณะหนังซ้อนหนัง
คือเรื่องราว 2 เรื่องราวที่เล่าสลับกันไป
เรื่องราวแรกคือการกลับมารำลึกความหลังของนักเขียนนามว่าโจวโม่หวังกับห้อง2046 สิ่งที่มานั่งหน้ามุ่ยคิดถึงก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงที่เขาเคยรักเคยมีในอดีต เลยเถิดไปถึงในอนาคตด้วย ไม่ทราบว่าหมกมุ่นเกินไปหรือเปล่า ส่วนอีกเรื่องราวคือเนื้อหาในนิยายที่เขาเขียน 2046 เป็นเรื่องราวของหนุ่มญี่ปุ่นบนขบวนรถไฟกับหุ่นยนต์สาวพนักงานบริการบนรถไฟชาวจีน ที่พ่อหนุ่มซากุระดันมาหลงรัก
แล้วเธอก็เฉยชาตอบ
อันนี้เข้าขั้นวิปริตไปหน่อยไหม
แต่ด้วยบารมีพี่หว่องที่สร้างภาพยนตร์ให้ดูไม่รู้เรื่องมามากมายเป็นเสน่ห์ทำให้ได้ดาราดังๆของฮ่องกงมาร่วมงานเพียบ
เหลียงเฉาเหว่ย-หลิวเจียหลิง-กงลี่-จางม่านอี้-จางซิยี่
ทากุระ คิมูยะ-เฟย์ หว่อง
ภาพยนตร์มาถ่ายทำในกรุงเทพฯ ประเทศไทย ส่วนใหญ่ก็ฉากอินดอร์ มุมแคบๆ
ไม่เปิดให้เห็นว่าที่ไหนเป็นที่ไหน
บทไม่มีให้ดาราอ่านและแก้ไขตลอดเวลา จะถ่ายที่ไหน
ทีมงานก็เดินตามพี่หว่องแกไป
แกบอกตรงนี้ก็ตรงนี้
มืออาชีพแบบนี้พี่เบิร์ดเลยบอกศาลา ถอนตัวไปในที่สุด
เครดิต ทีมงานสร้างของไทย
มีนักวิจารณ์ตีความว่าการที่หนุ่มญี่ปุ่นหลงรักหุ่นยนต์สาวจีนนั้นเป็นการเปรียบเทียบที่พี่หว่องคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ทางญี่ปุ่นควรจะมาขอโทษจีนที่เคยก่อกรรมทำเข็ญกันมาครั้งสงครามในอดีต ส่วนจีนตอนนี้ก็ยังเคืองอยู่
ยังเฉยชาไม่ยอมรับการง้องอน
ฟังดูก็เข้าท่าดี คล้อยตามเลย แต่จะง้อกันสำเร็จหรือไม่นั้นต้องไปให้ถึง..... 2046
ให้ได้ก่อน
ให้ได้ก่อน
คุณธงชัย แม็คอินไตย์ยังมีให้เห็นแว่บหนึ่ง
ผลนั้นเกิดมาจากเหตุ ทำตามที่พี่เบิร์ดบอก...กลับไปสู่ 2046
เพราะที่ห้อง 2046 คนเขียนจะอยู่ที่นั่น
กลับไปให้เขาแก้ไขเรื่องราวเสียใหม่ให้หุ่นยนต์สาวสามารถมีอารมณ์รักใคร่ตอบสนองกับมนุษย์เพศผู้ได้ เรื่องราวก็แฮปปี้เอนสะดิ้ง
แต่เรื่องราวปัจจุบันคุณจะหายไปเพราะคุณกลับไปในอดีต ไม่ใช่อนาคต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น